toekomst muziek

IK wilde jullie nog wat meer vertellen over mijn wilde plannen om weer een catering te gaan opzetten. het is nu nog maar een idee en heb er met wat mensen over gesproken. maar ik hoor niets anders dan: DOEN EN WEL NU METEEN! of WAAROM BEN JE GISTEREN NIET BEGONNEN?? iets in die trant. ik begin het 'koken in opdracht' steeds meer te missen en ik weet dat er hier in kuala lumpur echt een markt met mensen is die meer geld willen neerleggen voor catering. er zijn hier zoooooveel expats die gewoonweg teveel geld verdienen per maand en ze van gekkigheid niet weten wat ze ermee moeten doen. aan mij geven ghegheghegheghe..in ruil dat ik voor hun een lekker maaltje klaar maak. sounds reasonable don't you reckon?

HET idee is om bij mensen thuis te koken. ik ga eerst met ze praten over wat voor een soort avond het moet gaan worden, wat voor een soort gasten ze ontvangen en zal dan met een menu suggestie komen. ik koop de ingrediënten, kook bij de mensen thuis en zodra men klaar is met eten ik weer fijn naar huis kan gaan. ik wil beginnen om voor kleine gezelschappen te gaan koken. een maximaal aantal van 8 personen of zoiets. kijken hoe dat gaat en bevalt. want ik moet hier ook ervaring op doen in waar ik mijn spullen inkoop, een netwerk moet opbouwen aan contacten, op die manier met iemand zou kunnen samenwerken.

NU ik er zo over aan het schrijven ben maak ik mijzelf weer helemaal enthousiast en weet ik waarom ik het zo graag wil gaan doen. de reden waarom ik drie en half jaar geleden in amsterdam mijn catering ben begonnen. omdat ik het zo ontzettend leuk vind om te koken en om voor mensen te komen. om te zien hoe men geniet van het eten wat ik heb gemaakt, daar put ik heel erg veel energie uit. ik heb nog nooit zoveel genoten van mijn baan als toen. ik had alle vrijheid van de wereld en kon gaan en staan waar ik wilde. mede dankzij mijn lieve didi. want zonder hem had ik het nooit kunnen verwezenlijken. ondanks dat ik al mijn inkomsten gebruikte om nieuwe ingredienten te kopen of materialen, voelde ik mij zielsgelukkig. hoe zwaar het werk vaak kan zijn vind ik het allemaal de moeite waard.

EEN van de eerste opdrachten die ik met mijn catering had was veertig rijk belegde broodjes bezorgen bij een van mijn allereerste klanten. ik had deze opdracht gekregen via een vriend die daar werkte. het kantoor zat in schiphol-rijk. de veertigtal broodjes moesten om 09.00 uur bezorgd worden aangezien het voor een belangrijke vergadering bestemd was. om 09.00 uur broodjes bezorgen betekende voor mij om 05.00 uur opstaan om vervolgens de ciabatta broodjes af te bakken, de broodjes te beleggen en ze in foliepapier te wikkelen. didi had uiteraard ergens anders een fulltime baan maar stond tegelijk met mij op en was mij vrolijk gaan helpen (lief hè?). de broodjes zijn op tijd afgeleverd en ik kreeg later op de dag een telefoontje van die vriend dat het een groot succes was. mijn dag kon niet meer stuk!

OP het laatst had ik een fulltime baan aan alle opdrachten die ik binnen kreeg. ik had het zo ver gekregen dat ik vaste plekken had waar ik kookte. dan was ik twee dagen op het hoofdkantoor van greenpeace te vinden waar ik samen met twee anderen lunch voorbereidde voor ongeveer 80 a 90 man. en de andere drie dagen kookte ik in de keuken van reclamebureau strawberryfrog. didi had daar twee jaar gewerkt en we kenden daar nog een hoop mensen. doordat we een keer wat vrienden voor een lunch thuis hadden uitgenodigd (die bij strawberryfrog werkten) wilde dylan en jason (beide in het management team) heel erg graag dat ik bij hun op kantoor kwam koken. ik ben er een keertje geweest om het te testen en het bleek een succes!

DE keuken van strawberryfrog was in de soutterain en elke keer kwam er iemand bij me in de keuken kijken wat ik aan het maken was. lekker in de pannen gluren of de beslagkom uitlikken. het voelde allemaal heel huizelijk en kneuterig aan. maar zo gezellig! ik mailde 's ochtends een menu door naar de office-manager en zij stuurde dat aan iederee rond. men kon zich dan inschrijven op mijn lunches. aan het eind van de dag belde ik weer om te vragen hoeveel mensen er kwamen en zo kocht ik mijn boodschappen in. de volgende ochtend kwam ik dan aan met tassen vol boodschappen. ging ik via het kleine trappetje naar de keuken en begon te koken. heel vaak kwamen er mensen beneden die zich niet hadden ingeschreven maar vroegen dan aan me of er nog plek was. heel vaak kon dat wel en ik heb wel eens gehad dat de hele soutterain vol zat. al het eten was op. grandioos!

TOEN we het plan hadden om naar het buitenland te verhuizen wist ik dat ik mijn catering-bedrijfje overal ter wereld weer kon oppakken. en nu is die tijd weer aangebroken! misschien dat ik het weer 'rosalie fooddelivery' noem. ik blijf het nog steeds een catchy name vinden.