'er was eens'......hahhhah (zoals een sprookje meestal begint!)...
halverwege november 2005:
ik ben lekker aan het werk op het hoofdkantoor van greenpeace.
voor de mensen die me niet zo goed kennen, ik had mijn eigen catering-bedrijfje opgezet. het heette 'rosalie fooddelivery' en een van mijn klanten was greenpeace international. ik kookte voor tom shaw, een engelse dude met wie ik heel goed kon opschieten. daar stond ik dus fijn te kokkerellen toen didi me belde. we hadden het er wel eens eerder over gehad om in het buitenland te gaan wonen en nu stonden we ineens op dat welbekende punt: 'zal ik het doen of zal ik het niet doen?' hij had zijn cv naar een headhunter in singapore gemailt en hij werd meteen gebeld! er waren veel banen voor hem beschikbaar dus of we even naar azie wilde komen (???) we hoefden er beide niet lang over na te denken en hebben meteen de stoute schoenen aangetrokken. twee weken later zaten we in het vliegtuig op weg naar kuala lumpur!!! daar had didi zijn eerste sollicitatie-gesprek. we verbleven daar een paar dagen en wanneer didi dan in bespreking zat ging ik fijn de stad verkennen. na kuala lumpur vlogen we naar singapore, hong kong, jakarta en weer terug naar singapore. in alle steden had didi gesprekken. zoals jullie allemaal wel weten zijn we in singapore beland.
maar wat heel weinig mensen nog wisten was dat we net zwanger waren! dus vlak voordat we die geweldige reis gingen maken zaten we ergens lekker in amsterdam tapas te eten buiten op het terras en kwam die gigantische twijfel naar boven. 'moeten we het nu wel doen? we krijgen ons eerste kind? willen we niet bij onze familie zijn?' etc etc. maar uiteindelijk waren we daar toch goed uit gekomen. we wisten zeker dat we niet meer zouden gaan wanneer ons kind geboren zou worden. dan is de stap des te moeilijker! 21 november 2005 zou onze vlucht naar ons nieuwe leven vertrekken. dus we hadden een hele korte periode om alles te regelen. didi had zijn baan bij kesselskramer opgezegd is was fulltime bezig om al het papierwerk in orde te krijgen. we moesten een internationale verhuizer vinden, onze katten moesten ook mee..kortom er kwam heel erg veel op ons af. ondertussen was ik nog gewoon aan het werk. ik kookte nog steeds voor greenpeace maar ook voor strawberryfrog (reclamebureau) en daarnaast had ik ook losse opdrachten. dit ben ik toen langzaam gaan afbouwen en moest iedereen inlichten dat ik ermee ging stoppen.
een paar dagen voor vertrek kwamen de verhuizers onze spullen inpakken. we konden niet alles meenemen aangezien we een beperkt budget hadden. nadat ze klaar waren namen ze alle dozen mee en werd het in een container geplaatst. deze ging dan weer op een vrachtschip en onze spullen zouden gemiddeld een maand onderweg zijn. toen moesten we nog het e.e.a. regelen voor onze twee lieve katjes (yoshi & mitzu). het was zoveel gedoe & papierwerk dat we het niet meer gingen redden voor ons vertrek. omdat ik zwanger was, had ik zo veel hormonen in m'n lijf dat ik bij de gedachten om ze weg te doen al moest janken! (ik ben zo'n watje wat dat betreft hahaha). gelukkig had ik een reddende engel, mijn moeder had een hele lieve collega en zij wilde we zo lang op de katten passen. dus dat hebben we toen gedaan!!! uiteindelijk kwamen de katten anderhalve maand later in singapore aan.
21 november 2005:
THE DAY!!! 's ochtends vroeg op gestaan. een aantal goeie vrienden kwamen langs om afscheid van ons te nemen. en sommige gingen met ons mee naar schiphol. het was me een emotionele bedoeling allemaal! best zwaar beladen allemaal. maar wat wil je, we gaan min of meer emigreren! eenmaal op schiphol waren we best wel met een grote groep koffie gaan drinken, nog even kletsen en dan breekt het moment aan (slik)...afscheid nemen...dit was zwaar en moeilijk maar het moest gebeuren. iedereen probeerde zich groot te houden maar bij sommige mensen gaat het nou eenmaal niet dus daar vloeide dan ook wat traantjes. daar gingen we dan, op naar ons nieuwe avontuur, inmiddels was ik vijf maanden zwanger dus onze dochter zou in singapore geboren worden. hoe zouden de ziekenhuizen zijn? is de zorg wel goed? hebben ze daar wel goede doctoren? zoveel vragen die door onze hoofden spookten. ik had het geluk dat ik dat ik verzekerd was bij zilveren kruis. en zij zijn ook voorzien van wereld-polissen. erg belangrijk voor mij als zwangere vrouw! zo hoefte ik me geen zorgen te maken over hoe ik mijn bevalling zou gaan betalen en zo. alles werd prima geregeld!
nu ik dit allemaal opschrijf herleef ik het weer en dat is ontzettend leuk, helemaal nu we zowat 2,5 jaar in het buitenland wonen en niet eens meer in singapore zijn!
wil je weten wat we hierna allemaal hebben meegemaakt?
lees dan mijn volgende blog!
No comments:
Post a Comment